झापा : हल्दीबारी गाउँपालिका- गोलधाप बजार। बिहान सबेरै बजारका पसल क्रमशः खुल्दै थिए। तर एउटा कुनामा रहेको पुरानो पसलभित्र भने ठकठक, टकटक गर्दै फलाम कुटेको आवाज सुनिरहेको थियो। सानो कारखानाभित्र ७० वर्षे रामकुमार बराइली हथौडाले फलाम पिटिरहेका थिए। 

शरीर कमजोर भए पनि उनको अनुहारमा ताजगी र आँखामा झल्किने चमक आज पनि पुरानै छ। कारण–जीवनसाथी जस्तै बनेको आरन, हथौडा र फलामसँगको नाता। रामकुमारको जन्म धनकुटाको पाख्रिबासमा भएको हो।

बाल्यकालदेखि नै आरन-हथौडा देखेर हुर्किएका उनी २०३४ तिर झापाको साविक गोलधाप बजार आए। यहाँ आएपछि उनले ‘दुर्गा फलाम रिपयरिङ सेन्टर’ नामक पसल खोजेर कुखुरी, बन्चरो, हँसिया, चुलेसीजस्ता दैनिक जीवनमा प्रयोग हुने औजार बनाउन थाले। ‘धान रोप्ने बेला किसान हँसिया ‘माग’ गर्न आउँथे, मकै टिप्ने बेला चुलेसी बनाइदिन भन्थे। कसैको घरमा चक्कु बिग्रियो भने मर्मतका लागि यही पसल खोजिन्थ्यो’, रामकुमार भन्छन्।

रामकुमारका अनुसार शुरुदेखि नै कामको कमी कहिल्यै भएन। तर आज उमेरले ७० वर्ष टेक्दा साथीमध्ये कतिले पेशा छाडिसके, कतिले बुढ्यौलीले काम गर्न सकेनन्। रामकुमार भन्छन्, ‘अझै पनि पसलमै दिन बिताउँछन्। बिहान पसल सफा गर्छन्, फलाम तताउँछन् र हातले कुटेर औजार बनाउँछन्।’

जीवनमा धेरै उतारचढाव देख्नुभएका उनी हाल श्रीमतीसँगै गोलधापमा बस्छन्। दुई छोरी विवाह गरेर आ-आफ्नो घरमा छन्। एक छोरा भारतीय सेनामा, अर्को दुबईमा वैदेशिक रोजगारीमा छन्। सन्तान बिर्तामोडमा बस्छन् तर रामकुमारलाई भने गोलधापकै पसल प्रिय छ।

‘मेरो जीवन यही आरनमै बित्यो, यही मेरो घर हो”, रामकुमार भावुक हुँदै भन्छन्। तर उनीसँगै यो सीप हराउने डर पनि बढेको छ। ‘छोरानाति कसैले सिक्न चाहेनन्, सबैको सपना सहर वा विदेशमै छ। अब मेरोपछि यो काम सकिने भयो,” उनले दुखेसो पोखे।

रामकुमारमात्र होइन, देशभर परम्परागत सीप बोकेका कारिगर लोपोन्मुख अवस्थामा छन्। बढैया, शिल्पी, कामी वा लोहार सबैलाई आधुनिक उपकरण र बजार संस्कृतिले विस्थापित गरिरहेको छ। तर, रामकुमारजस्ता सीपधारीहरू हाम्रो समाजका लागि जीवित प्रेरणा हुन्। जीवनभर पुर्ख्यौली पेसालाई अँगालेका उनले परिवार पाल्न सके, समाजलाई योगदान दिए। तर अहिले उनको आरनमा गुन्जिने फलामको आवाज क्रमशः मन्द हुँदै गएको छ। रामकुमार भन्छन्, ‘म यो आरनसँगै बाँचेँ, यहीँ मर्छु पनि। तर यो सीप बाँचिराखोस् भन्ने मेरो चाहना हो।’